Си беше што не си беше
Кога ќе ми текне, е, каков раскажувач беше дедо ми! Генијалец и мудрец од народот! Ќе нè седнеше нас, шестмината внуци и ќе почнеше: „Си беше што не си беше...“ и се редеа прикаските за Гугле Пепелаш, за Дете Голомеше, за Црна Арапина, за Карлооо, Карлооо... сето проследено со лично од него измислени детали и извонредна смисла за драмско дејствие, а ние со отворени усти, очи и уши занесени и однесени во друг свет! И завршетокот на секоја прикаска: „Направија голема свадба и нè поканија мене и баба ви, па на сиодвање ни дадоа подароци за сите вас, ама кога се враќавме, таму под подвозникот едни кучиња што нè нападнаа, па држ-недај, држ-недај, сè ни зедоа и само ова гуменово Бамби остана“ (имаа над плакарот едно гумено играче Бамби. И ние плачеме: „Како бе, дедо ви ги земаа играчките, а! Бабо, вистина сте биле на свадбата кај Гугле Пепелаш и принцезата?“ „Вистина, ами како.“
И знаеш дека те мафтаат, ама сакаш да си веруваш дека е така, сакаш да веруваш во бајки. Природна човечка потреба.
