Сеќавање (пофалба на минатото) Дали се сеќаваш кога првпат се сретнавме и кога ме гледаше, правејќи се дека не ме гледаш и кога јас те гледав, како да не те гледам; и кога ти реков: Тој што ќе го прашаш за мене оној е за кого прашуваш и кога потоа се држевме за раце како живиот оган што се држи за огништето. Дали се сеќаваш кога се враќавме дома и кога, пред да нè наврне дождот, ми рече: Падна првата капка – почетокот на поплавите, доаѓа водата што е корен на секој корен, што е фитил во зрното, во икрата, во ципата во кои се подготвува светската експлозија. Дали се сеќаваш кога со едната рака работев, а со другата те хранев и те милував и кога ти реков дека прегратката и бакнежот не ја кажуваат ни половината од мојата љубов; кога срцата ни грмеа и го заглушуваа светот и кога ти ми рече, не знам што ми рече и кога јас ти реков, не знам што ти реков и кога она што не можев да ти го кажам беше меѓу моите зборови застанато. Дали се сеќаваш кога ја отвори вратата, покажувајќи ми колку е убав надвор денот и кога јас ти реков дека и дома е убаво и убаво е секаде кај што ти престојуваш. Ти рече: Погледни! а мислеше – Те гледам, јас ти реков: Гледам, а мислев – Ме гледаш, кога Земјата се преобуваше, се преврзуваше, кога сè беше јасно во јасното сонце и качунката на повисоко си ја качуваше воздишката, што беше несреќна само кога не е со тебе. Дали се сеќаваш кога се тркаа мотоциклистите, втрчувајќи и во денот што требаше да дојде, кога Работнички победуваше во кошарка, кога небото го задржуваше сонцето на височината што е еднакво оддалечена од сите, кога низ кожата ти наѕирав, како низ прозорец и гледав што се работи во моето село, кога јули надоаѓаше од секаде до секого, кога од пологот излетуваше потполошката, како патоказ на своето беспатје на полето и кога ме праша: Што мисли јајцето во птицата? и кога ти реков: А што мисли птицата во јајцето? Дали се сеќаваш кога ветрот ги диплеше житата и лицата ни трепереа во водата што ја пиевме и на времето кога те чекав, кога ме чекаше и кога те барав, кога ме бараше ко јагулата што го бара родниот крај на својата смрт, кога открај докрај ни се отвораше залезот, кога нашите тела на својата сенка ù сенеа и ноќта ја мразевме, зашто нè разделуваше, но таа доаѓаше и празнината си ја пополнуваше со карбитните ламби и фосфорот што ù светкаше од очите на мачките, од срцата на светулките. Дали се сеќаваш на она потоа и потаму, кога ставаше за вечера, кога чекав да постелиш, кога ми рече: Легни си!, а мислеше – Дојди! и кога чу: Ќе дојдам дур да изброиш до сто, а мислев: Мислам на тоа и ти што го мислиш. И кога потоа твојот здив ми се доближуваше, како превез навеан дожд, како пауново перце, како облаче од испраните алишта што се сушеа; и кога спиеше и продолжуваше да го калемиш поубавиот сон на погрдиот и кога утрото, гледајќи во твоето росно чело, го препознаваше својот елмаз, своето ведро небо. Дали се сеќаваш: Тој што го праша за мене, оној е за кој сè уште прашуваш. ---Петре М.А.