Кратката драма Чудни се патиштата чоечки е дел од проектот Сирота мала богата драма во организација на Иванка Апостолова од македонскиот центар на ИТИ(Интернационалниот театарски институт), а под менторство на Улрихе Зиха, драмска авторка од Германија. Целиот проект и драмите од другите автори прочитајте ги ТУКА. Еве само еден извадок.
Кирил Дончов
ЧУДНИ СЕ ПАТИШТАТА ЧОЕЧКИ
Сцена 1
Празна сцена. Звук на труби. Звуци на народ како навива и скандира. На сцената полека излегува младо пегаво момче обвиено во бели чаршафи. Момчето ја врти главата лево-десно. Преплашено.
Момчето: И чудни се твоите патишта, Господе. Уште почудни се нашите човекови.
Од горе паѓа една девојка, која е облечена во провокативна црна долна облека и со себе носи камшик и маска на лицето. Почнува да го брка момчето.
Момчето: Немој, немој, како св. Антониј ли да бегам! Запри да разговараме, сигурно има што да си кажеме.
Девојката (запира, седнува):Те слушам.
Момчето: Сакам полека.
Девојката: Што сакаш?
Момчето: Ми треба тој! Појави се!
Девојката: Сакаш полека. (почнува да лази накај него)
Момчето: Не сакам ништо!
Експлозија. Чад. Се гушат и двајцата. Од средина на сцената гледаме две маскирани фигури во костуми како на раменици носат маскиран човек. Го спуштаат маскираниот човек, кој застанува помеѓу момчето и девојката.
Господов: Сакате да ве спасам?
Момчето: Сакам!
Девојката: Од што?
Господов: До кога? До кога? Кога ќе дојде тој совршен свет.
Момчето: Спас!!!
Господов: Сега ќе сте во пелени!
Девојката и Момчето почнуваат да лазат околу маскираните луѓе. Господов почнува да ги гали по косата.
Господов: И што ако пак растете? Пак ви дадов шанса. Ова беше 200 милионитиот пат. Ме чекаат, а вие ме уморувате.
Маскиран 1: Света е таа земја што те има тебе.
Маскиран 2: Пресвета е таа земја со која владееш ти.
Господов: Едвај чекам да видам што сум направил сега.
Сцена 2
На еден крај од сцената седи девојчето со мобилен во рака, на другата страна од сцената момчето со таблет во рака.
Девојката: Може ли тато да направи сешто?
Момчето: Семоќен е.
Девојката: Сакам да сум како тебе за еден ден.
Момчето: И јас сакам како тебе да сум.
Девојката: Овде вели да го инсталирам ова и ќе бидам како тебе. Сфаќаш колку е убаво?
Момчето: Најубаво!
Девојката: А ти треба да инсталираш нешто?
Момчето: Стар модел е. Пак ќе треба тато да направи нешто за мене.
Девојката: На колку години да направам да сум како тебе?
Момчето: Не знам. Сите се лоши.
Девојката: Абе, многу се заигравме.
Момчето: Премногу.
Девојката: Дојди да те гушнам.
Момчето: Бегај.
Девојката: Зошто?
Момчето: Немаш прочитано ниту една книга.
Девојката: Сепак го имам целото знаење на светот. Уште да знам како е да се биде ти.
Гласови: Reset system. Reset system. Reset system.
Девојката: Пак ли?
Момчето: Сигурно.
Господов доаѓа повторно носен од двајцата маскирани луѓе. Момчето и девојката се онесвестуваат.
Господов: Уништете ги.
Маскиран 1: Што?
Господов: Направите.
Маскиран 2: Таму им е животот?
Господов: Да, ако ги уништиме направите, ќе ги снема засекогаш.
Маскиран 1: Ова ме потсеќа на потопот.
Господов: Дури и Бог има посовршени методи од тогаш.
Маскиран 2: Ќе ги избришеме од постоење?
Господов: Не засекогаш. Ама моментално едниот ќе биде другиот, а другиот едниот.
Маскиран 1: Ама ако ги уништиме, што ќе остане?
Господов: Ништо. Ќе земам ќе напишам книга за нив.
Маскиран 2: Така ќе продолжат да живеат?
Господов: Така ќе живеат вечно, така е поубаво отколку да ги созадава, пак и пак…и пак…
Гласови: И така беше во почетокот. И така започна.
