И нормално, една илустрација, задолжително посветена на нешто што ми предизвикува најголема среќа. Нешто што можеби и го сметам за мојa најголема трансформација и успех. Со години не се занимавав со никаква физичка активност и некако веројатно низ целиот овој процес, кога почнав да менувам еден куп работи, мораше да превземам нешто за да се размрдам, односно нешто што ќе ја разбуди „заспаната“ енергија во мене, а да не бидат некои кучиња што ќе ме збркаат, па да морам да трчам. 😁Почнав да трнирам тенис и кога размислувам од денешен аспект за тоа, сфаќам дека многу ми помогна за да стекнам навика редовно да вежбам, но и на некој начин ми беше медитација. Моментот што постојано требаше да бидам фокусирана на топчето, не ми оставаше простор, барем тоа време, додека сум на тренинг, да размислувам за друго. Бидејќи и во медитацијата требаше да постигнам состојба без мисли, ова беше совршена вежба за почетници. Јас и сега кога гледам тенис, моментот што се фокусирам на топчето ми прави да се чувствувам како да сум била во медитативна состојба (освен кога игра Ѓоковиќ). 😂Тие, скоро 5 години, додека тренирав тенис, беа совршена подлога во однос на физичката активност, за следната фаза, полумаратонско трчање (од аспект на редовност). Почнав сосема случајно, односно се пријавија неколку мои колеги како тим за трката на 5км. на Скопски Маратон и бидејќи им недостасуваа членови, со мислата „Ок, од тенисот имам колку-толку кондиција, ќе се пријавам и јас“, решив да станам дел од тимот, па ако треба и ќе одам. Охооо, колку се излажав. Кога почнавме да трчаме на кеј, за да направиме некој тренинг, сфатив дека мускулите што се активираат при играње тенис и овие за трчање се сосема различни и дека немам воопшто кондиција. Првите неколку недели, тренинзите беа, 100м. трчам, 300м. одам, па молам Бога да застанеме, па се канам да трчам уште 100м. и така на неколку пати и достааааа еее! И беа првите тренинзи со по 1-2км., со едвај земање воздух и болење ТУКА (знаете каде, кај слабината). 😀 Тоа ми го имаат кажано повеќето луѓе, „Не можам јас да трчам, ме боли тука“. Да, и јас не можев и ме болеше уште од дете и секогаш кога ќе кажев дека ме боли, ми викаа: „Е па не трчај веќе, седни“, е тука беше најголемата грешка. Што ми викаа седни, наместо да ми кажат, одмори се, па продолжи. Болеше ама јас ќе се пододморев и ќе продолжев, бидејќи овој пат бев решена дека МОЖАМ. И денеска, после којзнае колку пати поминување по истата патека на кеј, јас кога поминувам на асфалтираниот дел кај кајакарскиот клуб помислувам дека кога тргнав да трчам, тоа место ми беше спас, таму бевме договорени дека ќе се одмораме. Едвај чекав да истрчам до тоа место, за да застанам и да земам воздух. Сега го претрчувам и уште не сум ни загреана кога ќе стигнам таму, ама не го заборавам. Ме потсетува секогаш каде бев, а каде сум денес. И таа година, за жал маратонот не се одржа, го откажаа во последен момент заради некои немили настани ама ние толку бевме добро мотивирани што отидовме до стартот, постојавме и решивме дека ќе се симнеме на кеј да истрчаме 5км. И успеавмеее! 🤸‍♀️🤸‍♂️ Без да одиме, трчавме цело време. Еее колку им се радував, ми се врати целата слика пред очи. Едвај „собрав душа“ и уште тогаш ветивме дека нема да застанеме. Ќе си продолжиме да трчаме и покрај тоа што сега не требаше да се спремаме за ништо. Еден период правевме тренинзи од по 5км. и веќе стекнавме солидна кондиција (пишувам во множина бидејќи со еден колега, продолживме заедно да тренираме и сè уште си се „јачаме“ ама сега веќе бркаме време). Еден ден случајно, без опрема, отидов на кеј и една познаничка за која што знаев дека трча полумаратони, ми рече дека тргнала да трча, па да ѝ правам друштво иако немав соодветна опрема. Почнавме заедно да трчаме тој ден и сфатив дека сосема солидно се носам со нејзиното темпо, дури бев и помалку изморена од неа. Во тој момент решив дека за следната година ќе се спремам за полумаратон. Јас, што не се поместував од место, што ме болеше „тука“ и што немаше шанси да трчам, решив дека ќе трчам полумаратон. И ми успеееааа и оваааа! Не само што ми успеа, туку сите истрчани километри ми причинуваа неверојатна среќа. Мислам дека најголемата возбуда ја имам доживеано токму од трчањето. Често спомнуваме колку се радувавме после првите 10 истрчани километри. Мислам дека им се радував дури и повеќе отколку на првиот истрчан полумаратон. Во еден обичен ден, во кој сите мирно си тренираа на кеј, ние скокавме од радост, горди дека сме успеале и отидовме да се частиме пиво. На фб си ставав слики за секоја следна помината граница и кога ќе ми се појават како потестник, секогаш ме облива неверојатна среќа. Мислам дека вечно ќе го памтам заморот што го имав на последните километри од првиот полумаратон и колку долго лежев на плочникот пред „Култура“ за да се соземам. Немав сила да станам, ама имав неверојатна среќа во мене и бев полна со самодоверба. Си докажав дека ако решам дека можам, навистина можам.Оваа година треба да го трчам јубилејниот петти полумаратон. Уште ми предизвикува трчањето исти чувства. Уште после секој тренинг се чувствувам како да ми почнал нов ден, заборавам на сите неубави ситуации, на сите напнатости, на цел замор насобран од денот. Го оставам таму некаде на кеј и се вреќам дома како нов човек. Кога размислувам за трчањето, сфаќам дека можеби сосема погрешно не учат или повеќето спортови се такви, каде што секогаш се натпреваруваш со противникот. Секогаш се стремиш да бидеш подобар од некој спроти тебе. Со трчањето е поинаку, барем вака рекреативно. Го немаш притисокот да победиш некого и тука да застанеш бидејќи си подобар. Во трчањето секој ден се надминуваш себе си. Сама сум, јас и моите мисли. Секој ден ги победувам нив, тие ми се најголем противник. Во моментите кога почнуваат да вртат во глава: „Не можам, доста е за денес, изморена сум, ме мрзи веќе да трчам...“ Тежок е тој момент, некои денови и поразителен ама веќе следниот знам, дека ако одам да трчам, ќе се чувствувам одлично. Често има и надворешни фактори, коментари: „Леле кај сега ќе трчате топло е“, „Аман што си ја мачите душата за џабе“ и најјакиот: „Немој да трчате на еден дечко му се слошило после маратонот“. Ок, па после кафана им се лоши скоро на сите, па не сум слушнала дека некој се откажа од одење во кафана. 😂😂😂 Ова го кажувам затоа што сакам да посочам дека луѓето си наоѓаат постојано изговори зошто да не прават нешто. И сакаат да најдат и за мене. Ама јас престанав да ги слушам, и тоа е дел од тренингот. Јас сум фокусирана на мојата цел. Знам дека не можат да ме разберат, бидејќи не пробале. И јас зборував така еден период.Оваа година слоганот на Скопски маратон е „Трчањето ќе те промени“. Апсолутно се сложувам со оваа мисла. Мене трчањето ми смени еден куп работи, дури ми стана и единица мерка за нешто што можам. Секогаш кога ќе помислам за нешто „Не знам дали ќе можам...“, следната мисла ми е „Ајде, го претрчуваш пола Скопје, како нема да можеш...“. Еее колку е охрабрувачки. 💪Ете не викам дека сите мора да трчаат, ама најдете си некоја физичка активност која ќе ви носи една добра енергија, самодоверба, радост, уживање, гордост. А ако сепак после текстов одлучите да пробате да трчате, не се откажувајте брзо, ќе биде напорно ама ќе успеете. И пријавете се на некоја трка, за да имате мотив да се спремате. Потоа ќе сфатите дека трките не се само обична маса на луѓе која од мода или од што не знаеле што да прават, одлучиле да излезат на улица и да го блокираат сообраќајот за џабе, туку луѓе кои делат иста убава енергија. Верувам дека секогаш после тоа, ќе сакате да ја почувствувате повторно, повторно, повторно... Јас ја чекам секоја следна трка, а во меѓувреме размислувам и се убедувам дека можам да ја остварам селдната цел. Маратон. 💕